Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΕΙ...

 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΕΙ...

 

Η κυρία Καθωσπρέπει φόρεσε την πανάκριβη γούνα της, πήρε τη δερμάτινη τσάντα της και βγήκε καμαρωτή καμαρωτή από το γεμάτο λαμπιόνια σπίτι της, τραβώντας για την εκκλησιά.

Οι γειτόνισσες στάθηκαν και τη χάζευαν καθώς περπατούσε…

«Υπέροχη κυρία, κομψή, πάντα περιποιημένη, άριστη νοικοκυρά…να μπεις στο σπίτι της να δεις πόσες ετοιμασίες έκανε για τις γιορτές…μέσα στολισμένο και γεμάτο γλυκά και μεζέδες κι έξω ο κήπος της γεμάτος πολύχρωμα λαμπάκια στα δέντρα…ναι, ήρθαν και τα τοπικά κανάλια και τη βράβευσαν, και αύριο φεύγει με τον άντρα της για διακοπές χειμερινές…»

Η κυρία Καθωσπρέπει είχε συνηθίσει στα παινέματα, μιας και ολόκληρη τη ζωή της από το πρωί ώς το βράδυ, καθάριζε και συμμάζευε, γιατί αυτός θεωρούσε πως είναι ο προορισμός της μάνας και συζύγου…κι αν η μέση της πιανόταν από την υπερβολή, δεν την ένοιαζε , θα περνούσε, αρκεί όλα να ήταν στην εντέλεια.

Κι έπρεπε να είναι καθωσπρέπει σε όλα της. Και για να ξορκίσει το κακό μάτι, το ζηλόφθονο για την άνεση και την αφθονία της, έκανε και τις ελεημοσύνες της στους καημένους της ενορίας… Κάθε χρόνο, μάζευε τα ρούχα που δεν καταδεχόταν πια να φορέσει η ίδια, τα πακετάριζε, έβαζε και σε έναν φάκελο λίγα λεφτουδάκια και τα πήγαινε στον επίτροπο της εκκλησιάς. 

«Για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους…εμάς, δόξα τω θεώ, μας ευνοεί η μοίρα, ας φάνε κι αυτοί οι κακόμοιροι κάτι» κι έφευγε νιώθοντας πλήρης και ικανοποιημένη με τον εαυτό της, νιώθοντας καλή χριστιανή αφού επιτέλεσε το θεάρεστο έργο της φιλανθρωπίας….

Κι ο κύριος Καθωσπρέπει;;; Αααα όλα κι όλα…κύριος…Δουλειά , αλλά καλή δουλειά, υπάλληλος σε εταιρεία με παχουλό μισθό και συνεπείς στις διαταγές του κράτους. Πάντα οι πληρωμές στην ώρα τους, δεν χρωστούσε ποτέ του τίποτα αλλά κι έκοβε κάθε κουβέντα από κάποιον που θα προσπαθούσε να του μεταφέρει το μήνυμα για παρανομίες και κλεψιές του κράτους. 

«Έχουμε υποχρέωση να πληρώνουμε τους φόρους μας, που θα βρεί το κράτος μετά να μας πληρώσει;;; Κι αν δεν το κάνει θα φταίτε όλοι εσείς που δεν πληρώνετε…» έλεγε σε όσους ήταν αντίθετοι με τις δικές του συνέπειες.

Αυτός ήταν υπεύθυνος και συνεπής πολίτης, πάντα εντάξει στις υποχρεώσεις του, στους φόρους του, κάθε Κυριακή ψάλτης στην εκκλησιά της ενορίας του…ε, κι ένα μεροκαματάκι κι από κει, για το χόμπι του δεν τον έβλαπτε…κι εννοείται πως μετά τη θεία λειτουργία , ακολουθούσε πάντα ο καθιερωμένος καφές με τους ίδιους γνωστούς που εκκλησιάζονταν παρέα και οι συζητήσεις για όσα είχαν ήδη συμβεί αλλά και για τα τεκταινόμενα.

 

Δευτέρα πρωί και η κυρία Καθωσπρέπει κάλεσε τις φίλες της για τον καθιερωμένο καφέ στο σαλόνι της. Είχε ήδη ετοιμάσει κουλουράκια με χριστουγεννιάτικα σχέδια, κέικ αλμυρά και γλυκά και περίμενε πως και πως να συγκεντρωθούν όλες και να αρχίσει ο σχολιασμός, που κάθε Δευτέρα πρωί ακολουθούσε μια συγκεκριμένη ιεροτελεστία και ούτε λίγο ούτε πολύ, θύμιζε πρωινή κουτσομπολίστικη εκπομπή συστημικού καναλιού.

Το πρώτο θέμα θα αφορούσε όπως πάντα αυτούς που έλειπαν από τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό και κατόπιν την ενδυμασία και το στήσιμο όσων παραβρέθηκαν σ΄αυτόν…

- «Έτσι που έγιναν τα πράγματα, ευτυχώς έχουμε και την εκκλησία για να φοράμε κάνα ρούχο της προκοπής…Να τα δείχνουμε κιόλας βρε αδερφέ…

Η νέα μου γούνα πάντως έκανε θραύση!!! Τις έβλεπα εγώ πως με κοίταζαν καθώς περνούσα. Το στόμα θα τους έπεφτε…Μα κι εκείνη η καημένη μωρέ, ξέρεις, του Γιάννη η γυναίκα με τα 4 παιδιά…Κάθε Κυριακή με την ίδια φούστα και το ίδιο παλτό…αφού δεν έχεις κυρά μου, τί αράδιασες 4 κουτσούβελα και δεν μπορείς και να τα συμμαζέψεις να κάτσουν και φρόνιμα στην εκκλησία;;; Όλη την ώρα πέρα δώθε πέρα δώθε…άντε να προσευχηθείς μετά! Θου κύριε φυλακήν το στόματι μου…να πως παίρνει αμαρτίες κανείς…

Ααααα …δεν παινεύομαι αλλά η δικιά μου η Βασιλικούλα, σαν αρνάκι καθόταν δίπλα μου. Μια φορά δεν χρειάστηκε να τη μαλώσω.» έκανε τα σχόλια της η κ. Καθωσπρέπει και ρούφηξε τον καφέ της.

 

Έπειτα σχολίαζαν τα πρόσφατα συμβάντα που απασχόλησαν τη μικρή πόλη.

- « Πάντως το σπίτι σου βγαίνει πρώτο στον χριστουγεννιάτικο στολισμό χρυσή μου. Σε όλα τα τοπικά διαδικτυακά μέσα υπάρχουν φωτογραφίες του και μιλάνε για σένα.»

- « Ε, ήταν όνειρο ζωής βλέπεις Λένα μου και ήρθε η ώρα να το πραγματοποιήσω…Δεν ξέρεις πόσα αυτοκίνητα σταματούν καθημερινά και το φωτογραφίζουν…»

- « Όμως …χωρίς παρεξήγηση βρε φιλενάδα, μήπως προκαλείς στους καιρούς που ζούμε;;; Στο λέω γιατί άκουσα και άσχημα σχόλια…»

- «Μπααα…σαν τι σχόλια δηλαδή; Όποιος πει κάτι αρνητικό, θα είναι καθαρά από ζήλια και μόνο και φυσικά δεν θα ασχοληθώ…» είπε η κυρία Καθωσπρέπει αλλά ο τόνος της φωνής της φανέρωσε πόσο άβολα ένιωσε με αυτά που άκουσε.

- «Ξέρεις…οι μέρες που ζούμε κουβαλάνε πολύ πόνο, από διάφορες αιτίες. Μόλις χτες διάβαζα στα τοπικά νέα για 2 αυτοκτονίες νεότατων παιδιών αλλά και πριν λίγες μέρες για θανάτους επίσης νέων ανθρώπων και …» 

- « Φτάνει…μη συνεχίζεις. Ανέκαθεν οι άνθρωποι πέθαιναν στον κόσμο. Με το σκεπτικό σου, αν το κατάλαβα σωστά, δεν θα έπρεπε να χαιρόμαστε ποτέ γιατί πάντα κάποιος πεθαίνει. Ε, όχι, δεν με αφορούν οι θάνατοι τους. Με αφορά και με ενδιαφέρει η δική μου οικογένεια και μόνον αυτήν. Δόξα τον Πανάγαθο( κι έκανε έναν τεράστιο σταυρό η κ. Καθωσπρέπει), εμείς είμαστε καλά και τα παιδιά μας χαίρουν άκρας υγείας και προκοπής. Σε παρακαλώ λοιπόν χρυσή μου, μην μου ταράζεις τη θετικότητα μου με αρνητικούρες που είναι έξω από εμένα.»

- «Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ σου πως όλα είναι αλληλένδετα;;; Σκέφτηκες πως όλοι είμαστε ένα και με κάποιον τρόπο όλοι συνδέονται με όλα;;; Αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας μας αλλά και της ανοχής μας και…»

- « Τί θες να πεις;;; Πως εγώ φταίω για τις αυτοκτονίες των δύο παιδιών;;; Χα… Με ποιον τρόπο συνδέομαι εγώ στα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα;;; Αλλά πάντα Λένα μου ήσουν η σκεπτόμενη της παρέας. Πάντα είχες κάτι αντιδραστικό να πεις και να χαλάσεις την ωραία μας ατμόσφαιρα.»

- « Ωραία ατμόσφαιρα;;; Ναι , δεν λέω, τα κεράσματα σου και η διακόσμηση του σπιτιού σου είναι ασύγκριτα, αλλά τελικά …αυτά είναι φιλενάδα μου, που έχουν σημασία;;; 

 

Μα… πώς μπορείς να χαίρεσαι όταν γύρω σου οι περισσότεροι υποφέρουν;;; Όλα αυτά θα είχαν αξία αν συνέβαιναν σε έναν κόσμο που όλοι θα είχαν αφθονία, όλοι γύρω σου θα ήταν καλά, θα γελούσαν και θα στόλιζαν κι αυτοί τα σπίτια τους ώστε να υπάρχει και κάποιος ανταγωνισμός…Τώρα;;; Και πώς μπορείς να λες πως δεν ευθυνόμαστε όλοι μας για τις αυτοκτονίες των παιδιών;;; Είτε η αιτία ήταν τα ναρκωτικά, είτε η ανεργία, είτε κάποια χρέη, είτε η μοναξιά και η απόγνωση, ποιος φταίει αν όχι όλοι μας;;; 

 

Εμείς δεν κρυφοκοιτάμε πίσω από την κουρτίνα το παιδί του γείτονα που γυρνάει τρικλίζοντας, αλλά την ίδια στιγμή λέμε καλημέρα στο γείτονα με χαμόγελο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αντί να του πούμε πως είμαστε όλοι δίπλα του και θα βοηθήσουμε;;; Δεν μας νοιάζει λες;;; Δεν είναι δικό μας πρόβλημα η ανεργία όταν εμείς επιλέγουμε τις κυβερνήσεις που οδηγούν τον τόπο στην ανεργία;;; Εμείς…»

- « Λένα …μαζευτήκαμε για να απολαύσουμε τον καφέ μας…όχι για να λύσουμε τα προβλήματα των άλλων. Εσύ γιατί σκας;;; Τα παιδιά σου είναι βολεμένα και καθωσπρέπει παιδιά. Τι ζόρια τραβάς για όλους τους άτυχους κακομοίρηδες εκεί έξω;;; Σε παρακαλώ…χρυσή μου, άσε τις απαισιόδοξες σκέψεις και δοκίμασε την τούρτα μου με πορτοκάλι και ανανά. Δεν είναι υπέροχη;;; Στάσου να τη φωτογραφίσω για το instagram πριν την κόψω…"

Η Λένα έμεινε για λίγο σιωπηλή καθώς παρακολουθούσε την κ. Καθωσπρέπει να φωτογραφίζει το δημιούργημα της και να κωφεύει στα αληθινά προβλήματα, που σαν φαρμακερά φίδια τύλιγαν όλους τους ανθρώπους μα έπνιγαν πρώτα αυτούς που είχαν μέσα τους ενσυναίσθηση...

Φανερά εκνευρισμένη από τη συμπεριφορά της φίλης της, η κ. Καθωσπρέπει, αναζήτησε το δίκιο της στη συζήτηση με τον καλό της σύζυγο:

- «Ακούς εκεί… ήρθε και η Λένα να μας ρίξει ευθύνες, πως φταίμε κιόλας για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Ναι, έτσι ακριβώς, όπως τα ακούς… Όοοχι, κυρία Λένα μου, δεν θα με κάνεις εσύ να νιώσω τύψεις επειδή ο Πανάγαθος, Δόξα τω όνομα του, ( και σταυροκοπήθηκε) μας δίνει όλα τα αγαθά και μας φροντίζει.

Τί έκανα εγώ κυρία Λένα μου;;; Έκλεψα;;; Σκότωσα;;; Είπα ψέματα;;; Ατίμασα τον άντρα μου;;; Το σπίτι μου κοιτάω, τα παιδιά μου κι από την εκκλησιά δε φεύγω. Τι άλλο θέλει ο Θεός;;; Τίποτα, τη δουλειά σου να κοιτάς και τίποτα παραπάνω. Απλά πράγματα. Και στις ελεημοσύνες μου είμαι σταθερή και δίνω και περισσότερα από αυτήν που μια φορά δεν έριξε στο δίσκο πάνω από ένα ευρώ…η τσιγγούνα!!!»είπε η κ. Καθωσπρέπει στον άντρα της φανερά ενοχλημένη με τη συμπεριφορά της φίλης της. 

- « Δεν έχεις άδικο» πρόσθεσε ο κ. Καθωσπρέπει « προχτές πίναμε καφέ όλοι μαζί μετά τον εκκλησιασμό και ο Γιάννης, ο άντρας της Λένας, ήταν αντίθετος με τον έρανο υπέρ των πτωχών της ενορίας μας. Μάλιστα, ήταν αντίθετος και με το κουτί ελεημοσύνης…ξέρεις δα, το κουτί της εκκλησίας υπέρ των πτωχών που είναι σταθερό στην εκκλησία…μέρες που είναι κύριε συγχώρα με (και σταυροκοπήθηκε κι αυτός), έλεγε λοιπόν, πως η ελεημοσύνη είναι του διαβόλου, παρατείνει την φτώχια και πως η εκκλησία με αυτή τη στάση της συντηρεί τους ζητούντες ελεημοσύνη και δεν λύνει παρά προσωρινά το πρόβλημα. Δε λέω , προσωρινά το λύνει, αλλά και χωρίς αυτήν πως μπορείς να είσαι καλός χριστιανός;;; Ένα από τα χαρακτηριστικά του καλού χριστιανού είναι και η ελεημοσύνη. Πως αλλιώς θα περάσεις την πύλη του παραδείσου;; Δοκιμασίες είναι όλα...Οι φτωχοί επιτελούν σπουδαίο έργο, υπάρχουν για να δοκιμαστεί η πίστη τους στο θεό με τις κακουχίες και την ανέχεια αλλά και για να δοκιμαστούμε κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ως χριστιανοί…Άλλωστε δεν το είπε τυχαία το ευαγγέλιο, πως πολύ δύσκολα θα κερδίσει ένας πλούσιος τη βασιλεία των ουρανών…Αλήθεια …τώρα που το σκέφτομαι, ο Γιάννης έχει καιρό να εμφανιστεί στην εκκλησία…αααχ …απομακρύνονται από το θεό και πρέπει κάτι να κάνουμε να τους ανοίξουμε τα μάτια. Είναι χρέος μας προς το θεό κι αυτό…έτσι είναι…»

- «Ναι καλέ μου, θα πρέπει να πάρω τη Λένα και με τρόπο να την πάω στον πνευματικό μας μπας και της βάλει λίγο μυαλό…»

- « ναι…κι εγώ θα μιλήσω στου Γιάννη αλλά …να σου πω…αν δεν αποφασίσουν να εμβολιαστούν, κομμένα τα πολλά πολλά πάρε δώσε με τη Λένα…πάνω απ΄όλα η υγεία μας, η οικογένεια μας και η ασφάλεια μας…»

Κι έτσι, ήρεμοι και ήσυχοι με τη συνείδηση τους, η κ. Καθωσπρέπει κι ο καλός της σύζυγος, ξάπλωσαν ευτυχισμένοι να κοιμηθούνε ενώ στο μυαλό τους σχεδίαζαν πώς θα κρατήσουν τους δύο φίλους τους στον ίσιο δρόμο…

Το κουδούνι χτύπησε και η κ. Καθωσπρέπει υποδέχτηκε εγκάρδια τη φίλη της:

- « Έλα γλυκιά μου Λένα , πόσο χαίρομαι κάθε φορά που σε βλέπω… Αν και μου πας κόντρα τον τελευταίο καιρό αλλά δεν βαριέσαι…έτσι είναι οι άνθρωποι, διαφορετικοί και πρέπει να τους δεχόμαστε όπως είναι.»

- « Ενδιαφέρουσα η άποψη σου καλή μου, για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.» είπε η Λένα και χαιρέτισε τη φίλη της, γνωρίζοντας καλά πως η σημερινή πρόσκληση για καφέ κάπου αποσκοπούσε και πως ίσως να αναιρούσε την άποψη της η κ. Καθωσπρέπει για το σεβασμό της διαφορετικότητας στους ανθρώπους….

- « Ώσπου να ετοιμάσω το καφεδάκι μας δοκίμασε λιγάκι από το κέικ μου…εεεε…για δες;;; κατακίτρινο και φουσκωτό!!! Με αυγά από τις κότες της Βούλας, την ξέρεις μωρέ, τη νοσοκόμα που βγήκε σε αναστολή και έφυγε στο χωριό της… Μεγάλο ρίσκο πήρε κι αυτή η χριστιανή βρε παιδάκι μου, να αφήσει τη δουλειά της για ένα πείσμα … και τί δουλειά…στις μέρες μας που άλλοι θα παρακαλούσαν να έχουν μια τέτοια μόνιμη δουλειά στο κρατικό νοσοκομείο, αυτήν προτίμησε να τη θέσουν σε αναστολή και τώρα να στερείται τα απαραίτητα και να πουλάει αυγά από τις κότες της για να ζήσει…που;;; στο χωριό ….»

- « Νόμιζα πως σεβόσουν τις διαφορετικές απόψεις καλή μου…» σχολίασε με καυστικότητα η Λένα και πήρε μια βαθιά ανάσα για να έχει δύναμη για αυτό που θα ακολουθούσε.

- « ‘Όλα κι όλα Λένα μου. Αυτό δεν έχει να κάνει με διαφορά απόψεων. Δεν μπορείς να έχεις διαφορετική άποψη για το θέμα της υγείας. Εδώ την άποψη την έχουν οι ειδικοί και οι ειδικοί αποφάνθηκαν. Εμείς δεν είμαστε γιατροί κι έτσι οφείλουμε απλώς να υπακούσουμε στο πόρισμα των ειδικών. Και οι ειδικοί είπαν πως μόνο με το εμβόλιο σώζεσαι.»

- « Και ποιοι ειδικοί μας το είπαν αυτό καλή μου; Μήπως οι πολιτικοί που πριν τις εκλογές μας τάζουν τα ψέματα τους και μόλις βγουν μας ξεπουλάνε για το τίποτα;;; Πότε νοιάστηκε κάποιος από δαύτους για σένα και για κάθε Έλληνα;;; Ή μήπως οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι των γνωστών καναλιών;;; Πότε άκουσες από αυτούς αλήθειες;;; Και είναι ώρα τώρα να ακούσω πως κάθεσαι και πιστεύεις όσα σου λένε στις ειδήσεις…»

- « Και τί κακό έχουν οι ειδήσεις Λένα μου;;;Από εκεί μαθαίνεις τι συμβαίνει στον κόσμο, έργο επιτελούν και οι καημένοι οι δημοσιογράφοι, αλλά όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν κάποιος μας πει κάτι που δεν μας αρέσει τον πυροβολάμε…αυτό έπαθαν και οι δημοσιογράφοι σήμερα. Εγώ τους πιστεύω…δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω. Κι άλλωστε το βλέπω τριγύρω μου το θανατικό να συμβαίνει…πώς να τους αμφισβητήσω;;;»

- « Αλήθεια καλή μου φίλη, απάντησε μου σε ένα ερώτημα. Σε καιρό πανδημίας όπου οι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν όπως είπες, ένα δίκαιο κράτος που θα έριχνε τη βαρύτητα και την προσοχή του, σε ποιον τομέα;;;»

- « στην υγεία»

- « Εξήγησε μου λοιπόν, γιατί έδωσε εκατομμύρια στα συστημικά κανάλια και στους δημοσιογράφους αλλά δεν έδωσε τίποτα στα δημόσια νοσοκομεία;;; Πως εξηγείς πως από όλα τα επαγγέλματα διάλεξε να θέσει σε αναστολή τους υγειονομικούς, που ενώ λάμβαναν μέτρα για την προστασία όλων, απλώς είχαν την ένσταση τους για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, τη στιγμή μάλιστα που ο τομέας της υγείας βάλλεται περισσότερο από ποτέ, άρα θα έπρεπε να διορίσει επιπλέον από αυτούς που ήδη υπήρχαν και όχι να διώξει;;; Δεν πάει καθόλου το μυαλό σου πως τελικά ίσως κάποιοι να θέλουν να ακούσεις και να πειστείς, άρα πληρώνουν δημοσιογράφους και κανάλια και όχι να σε βοηθήσουν πραγματικά, άρα σου στερούν υγειονομικό προσωπικό και σου κλείνουν κλινικές για σοβαρά περιστατικά που πάντα υπήρχαν, αφήνοντας σε να πεθάνεις από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια;;;»

- « Δεν ξέρω τι λες, ξέρω πως η Βούλα και η κάθε Βούλα, δεν έχει δικαίωμα να πάει κόντρα στις εντολές του κράτους , ούτε και να στερήσει από τα παιδιά της το φαγητό, τα ρουχαλάκια τους, τα αγγλικά τους, το ωδείο τους, το γυμναστήριο τους, τους υπολογιστές τους και να τα πάρει σε ένα χωριό που πάει να ερημώσει.»

- « Αλήθεια, μήπως όλες αυτές οι ανάγκες της ζωής μας σχεδιάστηκαν ακριβώς για να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές;;; Μήπως είμασταν ήδη σκλάβοι του καταναλωτισμού και των δήθεν ανέσεων αλλά και της ψεύτικης προόδου και τώρα μας στερούν όλα αυτά τα οποία συνηθίσαμε και θεωρούσαμε δεδομένα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ανθρώπου;;; 

Σκέφτηκες ποτέ μήπως μας έκλεισαν σε μια ψεύτικη φούσκα να ζήσουμε όπου και δημιούργησαν ανάγκες κι εμείς τις θεωρήσαμε τόσο απαραίτητες που σκλαβώσαμε και τα παιδιά μας με αυτές;;; Μήπως η ελευθερία τελικά είναι σπουδαιότερη από την υποταγή σε όσα η κοινωνία μας επιτάσσει;;;»

-« Αχ Λένα μου…καλή μου Λένα…Ο θεός έδωσε στην Βούλα, και στην κάθε Βούλα, μια υπέροχη ευκαιρία να έχει δουλειά για να φροντίζει την οικογένεια της. Όταν πρωτοδιορίστηκε τί να είπε άραγε;;; Μήπως είπε ευχαριστώ θεε μου για την δουλειά που μου έδωσες;;; Και τώρα τί έκανε;;; Την πέταξε στο βρόντο. Κάτσε στα αυγά σου κυρά μου που θες να έχεις και γνώμη και να αντιδράσεις…Ποια είσαι εσύ δηλαδή που θα τα βάλεις με τη δύναμη του κράτους;;; Ουτοπίες Λένα μου είναι όλα αυτά. Ουτοπίες. Ένα έχει αξία…η οικογένεια σου. Μόνον γι αυτή θα πρέπει να νοιάζεσαι. Αρεστοί να είμαστε στο θεό και τίποτε άλλο δε μετράει. Και ο θεός δε θέλει τέτοια. Θέλει ήσυχους και υπάκουους ανθρώπους. Να κοιτάνε τη δουλειά τους. Πολύ φοβάμαι πως θα μετανιώσει η Βούλα αλλά θα είναι αργά…θα έχει πετάξει το πουλάκι. Έλα όμως , πιες τον καφέ σου καλή μου και κρύωσε, άντε…»

Αυτά είπε η κ. Καθωσπρέπει και ρούφηξε το καφεδάκι της με ικανοποίηση και με τη σκέψη πως μετά από αυτήν την τοποθέτηση της, η καλή της φίλη Λένα δεν θα μπορούσε να την αντικρούσει…ίσως και να της άλλαζε μυαλά…

Η Λένα έμεινε για λίγο σκεπτική. Αναρωτιόταν, αν άξιζε τον κόπο να συνεχίσει την κουβέντα και να ξοδέψει την ενέργεια της ή αν απλώς θα έπινε τον καφέ της με τη φίλη της συζητώντας περί μανικιούρ, πεντικιούρ, μόδα και κουτσομπολιά, όλα εκείνα που κάποτε της φαινόταν τόσο φυσιολογικά, τόσο γυναικεία, ενώ τώρα τα έβρισκε απλώς ανούσια …

Τί είχε αλλάξει σε αυτήν;;; 

Πριν καιρό ήταν και η ίδια μια ¨κυρία καθωσπρέπει¨, αρεστή στα θέλω της κοινωνίας, υπόδειγμα συζύγου, μητέρας, εργαζόμενης και καλής χριστιανής, με τους εκκλησιασμούς της, τις ελεημοσύνες, τα χόμπι της, το στολισμένο σπίτι για τα χριστούγεννα, και όλη η τοπική κοινωνία είχε να λέει τα καλύτερα. Όμως μέσα της ένιωθε ένα τεράστιο κενό που την πίεζε αφόρητα. Ένιωθε πως ο σκοπός της ζωής της δεν ήταν τόσο χλιαρός και τόσο ανούσιος, τόσο επιφανειακός. Ήθελε να κάνει μια βουτιά σε εκείνο το βάθος της ψυχής και του νου της, που έκρυβε μέσα του την Αλήθεια και τον πραγματικό σκοπό και νόημα της ζωής…

Καταλάβαινε πως ήταν πολύ δύσκολο, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη φίλη της αλλά και για κάθε άνθρωπο που ζούσε απόλυτα συμβιβασμένος με τα πρέπει της κοινωνίας. Όλα αυτά τα στερεότυπα με τα οποία όλοι μεγαλώνουμε από μικρά παιδιά, όλα τα χαράγματα και τα αποτυπώματα του θηρίου που λέγεται κοινωνία και που λειτουργεί με ανισότητες και αδικίες, υποκρισίες και απατεωνιές, έπρεπε με κάποιο τρόπο να φανούν μπροστά στα μάτια της φίλης της.

Ως εκεί, κάτι μπορούσε να κάνει η Λένα, όμως μετά , όλα θα εξαρτιόταν από τη θέληση της κ. Καθωσπρέπει. Η ¨βουτιά¨ στο βάθος της δικής της ψυχής ήταν καθαρά δική της απόφαση και μόνον έτσι, με ελεύθερη βούληση θα αποκτούσε κι αληθινό νόημα. Μπορούσε μόνον να της δείξει το δρόμο προς την ελευθερία αλλά δεν μπορούσε να τον βαδίσει για εκείνη.

 

- « Καλή μου…θυμάσαι τον μύθο που μάθαμε στο σχολείο για το σπήλαιο του Πλάτωνα;;;»

- « Εννοείται Λένα μου πως το θυμάμαι. Πάντα μου άρεσε η μυθολογία και ήμουν και άριστη στα φιλολογικά γενικώς.»

- « Αν βγάζαμε την ιστορία του σπηλαίου από το μύθο και τον φέρναμε εδώ στην πραγματικότητα , στο σήμερα…νομίζεις πως θα μπορούσαμε να δούμε τους εαυτούς μας δεμένους χειροπόδαρα, ως δεσμώτες, και όλη την κοινωνία μας ως το σπήλαιο που μας κρατάει στο σκοτάδι;;;»

- «Τι ακριβώς εννοείς; Πάντα από εδώ το πας από εκεί το φέρνεις, για σκλαβιά θα μιλήσεις. Μα δεν είμαστε σκλαβωμένοι Λένα μου. Είναι τα χρόνια που αλλάζουν, η πρόοδος, η τεχνολογία που εξελίσσεται…πώς είμαστε σκλαβωμένοι;;; Κι άλλωστε, για όλες τις αλλαγές δεν ευθυνόμαστε ούτε αποφασίζουμε εμείς. Άλλοι είναι που κινούν τα νήματα κι εμείς μπροστά τους δεν έχουμε καμία δύναμη. Τί είμαστε εμείς;; μυρμήγκια μπροστά τους. 

Και τί είναι η ζωή;;; Μια σταγόνα στον ωκεανό…Δεν είχε άδικο αυτός που είπε: ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε και…το ξέρεις το παρακάτω.»

- « Και τί νομίζεις πως δίνει δύναμη σ΄αυτούς που αποφασίζουν για σένα και για όλους μας;;; Είναι θεοί;; έχουν υπερφυσικές δυνάμεις;;; τί;;»

- « Έχουν την κινητήριο δύναμη Λένα μου, το πολύ χρήμα, τον πλούτο.»

- -« Κι αν σου πω πως αυτός ο πλούτος ανήκει σε όλους τους ανθρώπους και πως μας τον έκλεψαν τί θα πεις;;;»

- « Πως μου ζητάς να τα βάλω με τη μεγαλύτερη μαφία. Χαχαχαχχα…πλάκα έχεις Λένα μου. Μα κανείς δεν μπορεί να τους παλέψει. Εδώ μιλάμε για μεγαλοτραπεζίτες, πατριάρχες, τον πάπα τον ίδιο και δεν συμμαζεύεται… Τι νομίζεις;;; Δεν ξέρω;; Κάτι έχω καταλάβει κι εγώ…»

- « κι αν κατάλαβες, τότε πως μπορείς να συνεχίζεις να ζεις μέσα στην απάτη και στο ψέμα;;; Πως κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια;;; Πως συνεχίζεις να οραματίζεσαι το μέλλον των παιδιών σου το οποίο είναι αβέβαιο, άρρωστο και σκοτεινό κι εσύ δείχνεις πως όλα είναι εντάξει και δε σε νοιάζει;;;»

- « Επειδή είναι εντάξει Λένα μου. Αυτοί στις κομπίνες τους κι εγώ στη δουλειά μου. Τι θα κερδίσω δηλαδή αν αρχίσω να φωνάζω και να αντιδρώ;;; Έχω κουραστεί πολύ για να φτιάξω μια τέλεια εικόνα στην κοινωνία…έχω πρόσωπο που λένε, όνομα. Να το χαλάσω ;;; Γιατί;;; Έχω έναν καθωσπρέπει σύζυγο…να τον κάνω ρεζίλι με τα καμώματα μου;;; Ένα μετράει…το όνομα σου στην κοινωνία. Κι ο θεός φυσικά. ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ…αυτό λέει ο πνευματικός μου κάθε φορά… Σώπαινε…η πύλη του παραδείσου θέλει θυσίες και ταπεινότητα για να τη διαβείς. Μας δοκιμάζει ο θεός Λένα μου, πόσο θα μείνουμε ταπεινοί και ήρεμοι σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Τον πνευματικό σου και το γιατρό σου να ακούς. Έτσι ξέρω εγώ. Να πας στον πάτερ Στέφανο να μιλήσεις Λένα μου...αυτή τη συμβουλή σου δίνω. Και αυτά που θες να μου πεις , βερεσέ τα ακούω. 

Α, να σου πω και το άλλο, χωρίς παρεξήγηση καλή μου…Ο άντρας μου δεν θέλει ανεμβολίαστους στο σπίτι μας. Θα είναι δύσκολο να ξανάρθεις αν δεν αποφασίσεις να εμβολιαστείς. Σκέψου επιτέλους και τους άλλους εκτός από τον εαυτό σου πια….Με όλη την αγάπη που σου χω στα λέω Λένα μου, γιατί έχουμε τόσα χρόνια μαζί και δεν θέλω ένα πείσμα σου να χαλάσει τη φιλία μας…Λογικήηηη…αυτό βάλε να δουλέψει …το μυαλό σου…και τα άλλα για τις σπηλιές , άστα στην άκρη…παραμύθια είναι…»

Τελικά, κάποιοι άνθρωποι κάνουν μεγάλο αγώνα για να κρατηθούν μέσα στην απάνθρωπη πραγματικότητα, μέσα στο matrix, μέσα στο σπήλαιο του Πλάτωνα, εκεί όπου έχουν βολευτεί, εκεί όπου συνήθισαν να προσκυνάνε και να επιλέγουν ξανά και ξανά τον βιαστή τους…

Η Λένα κατάλαβε πως η φίλη της δεν ήθελε με τίποτα να δει την αλήθεια. Δεν ήθελε να ξεβολευτεί από όσα είχε μάθει, ούτε καν τώρα στο τέλος όπου τα πάντα άρχισαν να καταρρέουν και να διακρίνεται η αλήθεια από το ψέμα.

Η κ. Καθωσπρέπει ήταν θαυμάστρια των γνωστών τηλεπαρουσιαστών, όλων εκείνων που της είχαν φάει το μυαλό και που από αυτούς κρατιόταν για να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στον καθωσπρεπισμό της. Ήταν υπάκουη πιστή δούλη του ιερέα της ενορίας της και του πνευματικού της και στις εντολές τους δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη για αντίρρηση.

Πριν φύγει η Λένα, κοντοστάθηκε στην πόρτα, κοίταξε την Καθωσπρέπει με συμπόνια κι ένα λυπημένο χαμόγελο και της είπε:

-« Το σπίτι μου κοιτάζω και την οικογένεια μου και ίσως πολύ περισσότερο από εσένα… Μόνο που βλέπω την έννοια σπίτι διαφορετικά από ό,τι εσύ. Για μένα σπίτι δεν είναι μόνον το σπίτι μου αλλά ο πλανήτης ολόκληρος…Για μένα οικογένεια δεν είναι μόνον τα παιδιά μου κι ο άντρας μου, αλλά όλοι οι άνθρωποι παντού στη γη. Αυτή είναι η διαφορά μας. Εσύ βλέπεις μόνον το δέντρο που λέγεται το δικό σου σπίτι , εγώ βλέπω ολόκληρο το δάσος και θέλω να νοιάζομαι για αυτό. Όταν πονάει και υποφέρει ο γείτονας μου αλλά και η διπλανή πόλη ή η διπλανή χώρα, πονάω το ίδιο με αυτόν γιατί μπορώ να δω πως όλοι είμαστε μια μονάδα ολότητα. Τόσοι άνθρωποι φτιάχνουμε μια ανθρωπότητα. Είμαστε σαν ένας οργανισμός όπου ένα κύτταρο αν νοσήσει, ένα όργανο, θα επηρεάσει ολόκληρο το σώμα. 

Πες στον Καθωσπρέπει σου πως δεν θα σας φέρω σε δύσκολη θέση και δεν θα ξανάρθω. Πές του επίσης πως εγώ δεν βλέπω εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους , δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους , αλλά μπορώ να δω τον εχθρό που μας έβαλε να διαχωριστούμε και δεν είναι άλλος από αυτούς που κατασκευάζουν ιούς για να πουλάνε εμβόλια κι από αυτούς που τους στηρίζουν επειδή βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας που όλοι εμείς τους δώσαμε, αλλά επίσης…και από όλους τους ανθρώπους που υπάκουα κι απερίσκεπτα αφήνονται να υπνωτιστούν από τους πληρωμένους δημοσιογράφους και να είναι οι στρατιώτες που θα εκτελέσουν τα σχέδια όλων αυτών… 

Καλά να περάσεις στο ρεβεγιόν των εμβολιασμένων χρυσή μου, να χορέψεις χωρίς μουσική, να κρατάς τις αποστάσεις σου και μην ξεχάσεις …ένα τεστ πριν κι ένα μετά το ρεβεγιόν … »

Η Λένα έφυγε αφήνοντας πίσω της την Καθωσπρέπει να τηλεφωνεί στον πνευματικό της για να της δώσει την ηρεμία της που μόλις πριν λίγο της την τάραξε η πρώην φίλη της… Είχε ανάγκη να ακούσει το σώπαινε και μην μιλάς…ταπεινώσου και θα λυτρωθείς…γύρνα και το άλλο μάγουλο να σε ραπίσουν οι άπιστοι σκεπτόμενοι του διαβόλου….

Κι έπειτα από αυτό, θα βούρτσιζε και θα ετοίμαζε την καλή της γούνα για το βράδυ της πρωτοχρονιάς και θα σκεφτόταν πόσο τυχερή είναι που θα μπορέσει να υποδεχτεί το νέο χρόνο κάπου έξω από το σπίτι της, με φίλους συνετούς και καθωσπρέπει εμβολιασμένους… 

Τελευταία ημέρα του χρόνου, ενός χρόνου που έφερε πολλές ανατροπές σε όσα οι άνθρωποι θεωρούσαν δεδομένα. 

Ο Γιάννης έπινε τον καφέ του στον εξωτερικό χώρο της καφετέριας όπου σύχναζε η παρέα του. Σε λίγο εμφανίστηκε κι ο κ. Καθωσπρέπει και κάθισε δίπλα του. 

-«Ευτυχώς καημένε μου έχει ηλιόλουστη μέρα και σου επιτρέπει να καθίσεις σε εξωτερικό χώρο. Αλλιώς….θα σε φάει τ΄ αγιάζι , η παγωνιά…μέσα δεν μπαίνεις.»

-« Να σου πω φίλε μου πως λίγο με νοιάζει…μπροστά στην ελευθερία μου, το να στερηθώ έναν καφέ δίπλα στο αναμμένο τζάκι, δεν είναι δα και μεγάλη θυσία..» και κοίταξε, με βλέμμα γεμάτο νόημα τον Καθωσπρέπει.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε δίπλα τους ένας γνωστός του Καθωσπρέπει και τον κοίταξε απορημένος…

-«Τον τελευταίο άνθρωπο που περίμενα να δω να πίνει έξω τον καφέ του με τέτοιο κρύο, ήσουνα εσύ Καθωσπρέπει….Δεν εμβολιάστηκες;;; Γιατί εως σήμερα είσαι σε όλα σου εντάξει…λοιπόν;;;»

Ο Καθωσπρέπει άλλαξε χίλια χρώματα από τη ντροπή του. Αυτός, που δεν έδωσε ποτέ και σε κανέναν δικαίωμα να τον σχολιάσουν για κανένα λόγο, τώρα να δέχεται τέτοιο σχόλιο;;; Αυτός, που μόλις η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα, έσπευσε με προθυμία να εμβολιαστεί;;;

-« Εεεε…καλημέρα φίλε μου…εννοείται πως εμβολιάστηκα ..αλλά …»

-«Καλα, καλά , μην απολογείσαι, καθένας με το σκεπτικό του…» κι έφυγε, αφήνοντας αμήχανο πίσω του τον πιο υπάκουο και συνεπή σε όλα του άνθρωπο της πόλης.

 

 

 

Ο Γιάννης τον κοίταζε γελώντας. 

-«Τρομερό πράμα η ανισότητα φίλε μου, συμφωνείς;;; Το να σε αντιμετωπίζουν ως παρείσακτο, ως λεπρό, ενώ δεν έχεις κάνει τίποτε κι ούτε άλλαξες κάτι στη ζωή σου από πριν που όλοι σε αγαπούσαν και σε εκτιμούσαν, δεν είναι τραγικό;;; 

Κι όλα αυτά , επειδή οι ¨δήμιοι¨ μας αποφάσισαν να μας αποκεφαλίσουν αναίμακτα και βάζουν μέτρα και πρόστιμα….

Επειδή μας διαίρεσαν, για άλλη μια φορά κι εμείς υπακούμε και πάλι και παίρνουμε θέση στα στρατόπεδα που αυτοί μας όρισαν… Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου κυρίως μετά από αυτή την εμπειρία που σού λαχε πρωί πρωί…γιατί τίποτε δεν γίνεται τυχαία αγαπητέ μου!!!»

-« Δεν έχω τίποτε να πω κι ούτε τίποτα να φοβηθώ… Εγώ είμαι νομοταγής και καθωσπρέπει, εσύ φίλε μου έχεις το πρόβλημα. Σήμερα η καφετέρια, αύριο η δουλειά σου, τί προσπαθείς να αποδείξεις το λοιπόν;;; Θέμα αντοχής είναι και κάποια στιγμή θα λυγίσεις…δεν είμαστε μαθημένοι από στερήσεις και κακουχίες Γιάννη μου. Γι αυτό και σου λέω , βόηθα τον κόσμο για να σε βοηθήσει όταν θα χρειαστείς κι εσύ την ανάγκη τους…που θα τη χρειαστείς όπως σε βλέπω…»

-« Έτσι είναι αδερφέ μου…Η ιστορία μας το περιγράφει συχνά, πως στα δύσκολα και στους αγώνες μόνον ενωμένοι οι Έλληνες νίκησαν. Γι αυτό και η διαίρεση μας , η διχόνοια μεταξύ μας, τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση…Δούλους θέλουν να μας κρατούν και αυτοί να πλουτίζουν με τα δικά μας…Δεν μπορείς να οραματιστείς μια ελεύθερη ανθρωπότητα, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια, δεν θα στερούνται και όλοι θα έχουν επιλογές στην εργασία….Αντίθετα, μπορείς να σκεφτείς μια ανθρωπότητα με ζητιάνους κι επαίτες, να απλώνουν το χέρι σε εσένα τον …κάποιον, και να τους δίνεις από τα ψίχουλα σου… Πόσο ικανοποίηση νιώθεις τότε, σαν μικρός θεός, που κατάφερες για μια μέρα ακόμη να σβήσεις την πείνα κάποιου φτωχού… Θέλεις και διαιωνίζεις την κατάσταση αυτή της μοιρολατρίας και της μιζέριας που οι πολιτικοί σου, κατέστησαν πραγματικότητα για όλους μας, για να έχεις ευχές να δίνεις την πρωτοχρονιά, γιατί ευχόμαστε για κάτι όταν δεν το έχουμε να το αποκτήσουμε….Να εύχεσαι για Υγεία λοιπόν, που σημαίνει πως Υγεία δεν έχεις…σου την έκλεψαν. Να εύχεσαι για Αγάπη …άρα ούτε κι αγάπη έχεις φίλε μου…Να εύχεσαι Για πλούτο κι ευτυχία, πράμα που σημαίνει πως ούτε κι από αυτά έχεις, κι αυτά σου τα στέρησαν…Αλλά …συνεχίζεις να βαδίζεις άνοα, τυφλά και υπάκουα στο μοτίβο που εκείνοι χάραξαν για σένα…Δεν μπορείς καν να διανοηθείς τον εαυτό σου να λέει ένα ΟΧΙ στις δικές τους εντολές…Τις εντολές αυτών που σε κατέστησαν δούλο κι εσύ τους λες κι ευχαριστώ…

Καλέ μου φίλε…εγώ είμαι ήδη ελεύθερος… κι ας μην μου επιτρέπουν να πιω εντός έναν καφέ…Εγώ δεν θα σου ευχηθώ καλή χρονιά, γιατί ξέρω πως δεν θα είναι με τον τρόπο που τη θες…υποκριτής γίνεσαι όταν την εύχεσαι… Κι εσύ ξέρεις πως τίποτα από όσα εύχεσαι δεν θα έχεις…

Εγώ φίλε μου ένα θα σου πω και θα φύγω, να μην σε κάνω ρεζίλι και ντρέπεσαι που είσαι εδώ έξω μαζί μου, αν δεν τινάξεις όλα τα καθωσπρέπει από επάνω σου κι αν δεν σταματήσεις να συμβιβάζεσαι με τις δήθεν ελευθερίες που σου δίνουν για να παραμείνεις στα γνωστά σου και στα γνώριμα…τίποτε καλύτερο δεν θα έρθει. 

ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ….»

 

Κι έφυγε ο Γιάννης…κι έμεινε πίσω ο Καθωσπρέπει με το κεφάλι σκυμμένο και με το δίλλημα που τον βάραινε και δεν μπορούσε να το σηκώσει: Να μπει μέσα με όλους τους καθωσπρέπει ή να τρέξει πίσω από το φίλο του το Γιάννη, αυτόν που ποτέ του δεν τον κολάκεψε παρά του έλεγε μόνον αλήθειες;;;;

 

ΑΡΕΤΗ Ή ΚΑΚΙΑ;;;
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ Ή ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;;;
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΥΠΟΤΑΓΗ;;;

 

 

ΠΗΓΗ